کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها

سفر چراوقتی تو نزدیک‌ تری از منبه لب‌هایمدورتری از بوسه‌ ایکه نمی‌نشیندروی لب‌هایمدوستت می‌دارم انگارتعقیبم کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

دعوی عشق و عقل گفتارست معنی عقل و عشق کردارست عشق را بیخودی صفت باشد عشق را خون دل صِلت باشد هر کرا عشق چهره بنماید دل و جانش بجمله برباید کس نیاید به عشق بر پیروز عشق عَنقای مُغربست امروز عشق را کیست کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...

کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

از پیش دیده رفتی و نقش از نظر نرفتجان را خیال روی تو از دل به در نرفتاین آتش فراق ، که بر می‌ رود به سراز دیگ سینه در عجبم کو به سر نرفت!آخر که دید روی تو، ای مشتری لقاکش در غم تو ناله به عیوق در نرفتدوشم چه دود دل که ازین سینه برنخاست؟و امشب چه اشک خون که ازی کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

اگر قرار باشد میان همه آنچه پیش روست یکی را بردارم ، آن عشق است. تنها ناجی که مرگ را شکست می دهد حتی در آن لحظه های واپسین که خون ساده ترین و گم ترین نقطه خانه و شهر را پر کرده است. " محمد مرکبیان "  کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

وقتی یک نفر زیاد به خانه این و آن برود و گاه و بیگاه مزاحم مردم شود ، مثل " سنگین">سنگین برو سنگین بیا " را برایش می زنند .یک دختری بود بعد از آنکه شوهرش دادند و به خانه بخت رفت ، هر روز می رفت خانه پدر و مادرش . مادره هم برای این که دختر تازه عروسش بیشتر به خانه و زندگی خودش برسد ، یک روز با کنایه و اشاره و با زبانی که دختره ناراحت نشود بهش گفت : " سنگین برو سنگین بیا " . دختر که منظور مادرش را نفهمیده بود روز بعد وقتی میخواست به خانه مادرش برود چند تا سنگ ریزه به گوشه ی چهارقدش بست و رفت . وقتی مادر دید دخترش متوجه منظورش نشده است ، این بار گفت : "دخترم ، شیرین بیا شیرین برو ، سحر بیا و پسین * برو " . روز بعد دختره یک ظرف شیره هم با خودش برد . مادره که دید نخیر دختره منظورش را نمی فهمد ، گفت  : " دختر جانم کم بیا و کم برو " . * پسین : عصر ، غروب روایت کرمان  - سال یک هزار و سیصد و چهل و شش خورشیدی" تمثیل و مثل / احمد وکیلیان " کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

حق تعالی چون اصناف موجودات می آفرید از دنیا و آخرت و و بهشت و دوزخ ، وسایط گوناگون درهر مقام برکار کرد. چون کار به خلقت آدم رسید گفت : انی خالق بشراً من طین . خانه ی آب و گل آدم من می سازم . جمعی را مشتبه شد گفتند : خلق السماوات و الرض  نه همه تو ساخته ای ؟ گفت اینجا  اختصاصی دیگر هست که اگر آنها به اشارت " کن " آفریدم این را به خودی خود می سازم بی واسطه که درو گنج معرفت تعبیه خواهم کرد.پس جبرئیل را بفرمود که برو از روی زمین یک مشت خاک بردار و بیاور . جبرئیل علیه السلام برفت ، خواست که یک مشت خاک بردارد. خاک گفت ای جبرئیل چه میکنی ؟ گفت ترا به حضرت می برم که از تو خلیفتی می آفریند . سوگند برداد به عزت و ذوالجلالی حق که مرا مبر که من طاقت قرب ندارم ، و تاب آن نیارم .من نهایت بُعد اختیار کردم تا از سطوات قهر الوهیت خلاص یابم که قربت را خطر بسیارست که " والمخلصون علی خطر عظیم " .نزدیکان را بیش بود حیرانیکایشان دانند سیاست سلطانیجبرئیل چون ذکر سوگند شنید به حضرت بازگشت . گفت : خداوندا تو داناتری خاک تن در نمی دهد. میکائیل را بفرمود تو برو . او برفت و همچنین سوگند برداد . اسرافیل را فرمود تو برو . او برفت همچنین سوگند برداد بازگشت . حق تعالی عزرائیل را بفرمود برو اگر به طوع و رغبت ن کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

نگو دوستت دارم انساناین واژه را می شنودواژهاز پوستشرد می شودبا نگاهیپایین می روداسب های قلبششیهه می کشندتندتر می دوندبر سینه اشمحکم ترسُم می کوبندنگو دوستت دارمانسان باور می کندافسار اسب وحشی رابه دستت می دهدبه تو تکیه می کنددر آغوشتاشک می ریزدیال هایش را می دهدتو شانه کنیانسان باور می کندو عشقدردناک ترین اعتقاد استاعتقادی که با سیلیپاک نمی شودبا خیانتقوت می گیردبا اهانتراسخ تر می کندبه انسان نگودوستت ندارمضربانش کند می شودپای اسب هایشمی شکنداسب هابر زمین می افتنددرد می کشندانسان می بایدحیوان راراحت کندانسان عرق می ریزداشکهایشدر بالشتجمع می شودعطر موهایت راحبس می کندنفس نمی کشدبالشت راروی سینه اشمیگذاردبه قلبشگلوله می زندبخار گرماز گلوی اسب هابالا می روداز دهانشانبیرون می جوشدسینه ی انسانسبک می شوداسب هابه سمت کوهستان دورمی دوندسم هایشانصدا نداردیال هایشانیخ بستهشیهه می‌کشندصدایشان راکوهپس نمی‌دهدعشقاز دست می رودانسان گناه داردنگو دوستت دارمانسان باور می‌کندنگو دوستت ندارم " رضاثروتی " کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب

شب ، آنچنان زلال ، که می شد ستاره چید ! دستم به هر ستاره که می خواست می رسید ! نه از فرازبام ، که از پای بوته ها می شد ترا درآینه ی هر ستاره دید ! در بی کران دشت در نیمه های شب جز من که با خیال تو می گشتم جز من که در کنار تو ، می سوختم غریب ! تنها ستاره بود که می سوخت. تنها نسیم بود که می گشت .   " فریدون مشیری "  * عنوان شعر متعلق به شاعر است. کتاب دریچه ای ست به جهان ناشناخته ها...ادامه مطلب